Her diary.. ~1~

こんにちは [Kon'nichiwa],

Ik had gister al gezegd da ik op elke zondag een stukje van een verhaal wilde schrijven en ik heb al aardig wat in mijn hoofd zitten om te schrijven. Dit is de verhaallijn: Een man vertelt wat over zijn vrouw, hoe ze was en wat ze hebben meegemaakt. Haar laatste woorden waren dat hij haar dagboek moest lezen. De man en de vrouw hebben 3 kinderen. De vrouw is op 27 jarige leeftijd overleden en de man heeft nooit geweten hoe hij de dood moest accepteren en heeft het dagboek voor 4 jaar lang niet aangeraakt, tot hij beseft dat het een keer tijd wordt om de stap te zetten.
~
~
~
Hoi, ik ben Dean. Mijn vrouw Desi is 4 jaar geleden overleden. Haar laatste woorden waren dat ik haar dagboek moest lezen. Ze had hem al vanaf haar 15e bijgehouden. Ze stierf toen ze net 27 jaar was. Ze was een erg vrolijke vrouw. Ze kon iedereen vergeven, wat ze ook gedaan hadden. Ze sloot ook iedereen op in haar hart. Als ze je haatte dan had ze daar ook echt een goede rede voor. Soms werd ik wel eens bang van haar, want ze zei altijd dat je een jongen goed moest opvoeden tot een man, als het zijn eigen kont niet eens kon afvegen, was het niet waardig om man genoemd te worden. Daarmee bedoelde ze dat een jonge jongen niet te veel verwend moest worden en hij op zijn eigen benen moest leren lopen, omdat het anders een verwende jongen zou worden die alles voor hem laat doen. Ze zei ook altijd dat ze een slechte ervaring met de niet waardige mannen had, dus daarom zei ze dat altijd.  Helaas stierf ze dus aan een ernstige ziekte. Het ging steeds slechter met haar en elke avond schreef ze trouw in haar dagboek. Toen ze stierf keek ze me recht in de ogen aan en zei ze "Dean ik wil dat je dit dagboek leest, wat er ook gebeurd, je moet het lezen." Ik kon het niet accepteren dat ze dood was, dus ik heb het nooit gelezen tot nu toe. Ik heb ook nog 3 kinderen Jolie, Fleur en George. 2 Meiden en 1 jongen. George was de jongste en was 3 toen Desi stierf. Ik heb me altijd gehouden aan wat ze zei om hem tot een échte man op te voeden. Hij is 7, heeft veel vrienden en vriendinnetjes en gedraagt zich zoals het hoort. Hij kan zich nog steeds als kind gedragen, maar dan wel als een gentleman. Jolie was 8 toen Desi stierf. Eerst was het een heel levendig meisje, maar toen haar moeder er niet meer was leek het net of haar wereld een beetje instortte. Het is en blijft gevoelig voor haar, gelukkig gaat het nu wel stukken beter met haar want gaat inmiddels naar de 2e klas en in de brugklas had ze veel kinderen die haar begrepen en waar ze dus ook bevriend mee is geraakt. De dood van Desi heeft Fleur ook overduidelijk geraakt, vroeger was ze zo'n lief meisje, maar langzaam veranderde ze in een keihard kreng. Zij is inmiddels al 11 en gaat naar de brugklas, maar laatst viel ik een beetje tegen haar uit, dat het niet langer zou kunnen doorgaan omdat Desi dit ook niet leuk zou hebben gevonden en ineens brak er een soort van muur. Ze stortte in en liet me een kant van haar zien die ik al heel lang niet meer had gezien. Ik was opgelucht om te zien dat het toch nog mijn kleine Fleur is. Ik hoop dat hetzelfde in de brugklas gebeurd als bij Jolie en wij onze Fleur terug krijgen... Ik vind de dood van Desi ook nog heel erg lastig dus ik denk dat ik haar dagboek een ander keer ga lezen...
~
~
~
Zoals je misschien al hebt gelezen is dit een beetje een heavy verhaal, maar dit was een beetje het eerste wat in mijn hoofd popte, maar ik hoop dat jullie hem uiteindelijk ook leuk gaan vinden :)